Alarmen ringjer sin rytmiske melodi 5.40. Eg vakner. Elise, som ligg klin inntil meg, vakner. Ikkje så rart. Eg prøver å slå av alarmen så ho skal sove lenger, men eg ligg midt i senga med ein kropp på kvar side. Eg velter mageflesket over på sida mot alarmen, prøver å finne av-knappen. Sjølvsagt veltar eg eit glas med vatn i prosessen, og det skjer ikkje lydlaust. "Shhh, sov du. Mamma skal og sove." kviskrar eg lite overbevisande mot treåringen medan eg både prøver å ligge i sovestilling og skyve ei pute over vatnet som rann ut på nattbordet og golvet. Eg ber om at mobilen min ikkje er våt, eller at eg ikkje somnar og kjem for seint til jobb. Eg har alt mista eit kvarter, og har ein foreldresamtale å nå klokka 7.30. Den største kroppen i senga overbeviser meg om at den minste kroppen ikkje kjem til å sovne, så eg tek ho med meg ned. Ho vil naturlegvis berast, og eg har ein vond rygg som har fått forbud mot slikt av både lege, fysioterapeut og PT. Det ender med at ho står grinande og kjempetrøtt i trappa, vekker mellomstemann (som i og for seg er greit nok ettersom eg skal levere han tidleg i barnehagen) og medan eg hoppar i dusjen må far stå opp og bere ho ned. Han legg seg og søv i 10 minutt før han innser at heller ikkje han får sove. Fire av fem er vakne før 6.15, to av fem er ute av døra 6.40. Vi rekk barnehagelevering og foreldresamtale i tide. Alt går etter planen neste timen. Eit formingsprosjekt går over i kaos, prosessen blir flyktig - men resultatet er bra. Det er vel det viktigaste? Kanskje ikkje. Ein ansatt er på jobb med feber og må til slutt gå heim. Eg står att med ein vikar som ikkje har fullført norskopplæringa og misforstår alt eg seier, men svarer "Ja, ok" og gjer motsatt av det beskjeden var. Etter to timar overtid køyrer eg heim. Kva som skjedde mellom den tid og dette er eit mysterium, men eg har iallfall klart å legge eitt av tre barn. Dei to andre søv visst også. Då står berre min tannpuss att. God natt!
