Naxos

Det er kanskje litt i seinaste laget for ein ferierapport frå Naxos, men den MÅ kome! Det er litt godt å tenke tilbake på sommaren og vite at den var fin, iallfall medan vi var i Hellas. Den norske sommaren skal eg ikkje skryte noko av.

Vi reiste til Naxos med speedbåt frå Pireus 1. juli, og kom fram nokre timar seinare. Der venta Ioanna, som var eigaren av hotellet vi hadde booka via e-post. Ricki hadde snakke med henne på telefon, og dei ville hente oss på hamna. Iallfall var det det vi trudde. Ioanna var ei nokså lubben dame - som ikkje snakka eitt ord engelsk. Derfor hadde ho meg seg niesa si, ein ungdom som kunne litt meir enn henne.

Allereie frå starten av hadde vi litt kommunikasjonsproblem, og dei gjorde store auge då dei såg all bagasjen vi hadde med: ein stor koffert, ein ryggsekk, ei stelleveske og ei barnevogn! Jøje meg. Dette hadde dei virkeleg ikkje forventa! Det var nemlig ikkje plass til all bagasjen i bilen. Derfor tok Ioanna vogna oppå bagasjelokket til bilen, og køyrde med ho der ein 5-6 minutt, til vi kom til jernhandlaren. Då stoppa ho bilen, gjekk inn og kjøpte tau - og festa vogna. Deretter bar det vidare ut på landet.

Vi stussa litt over tida det tok frå byen, ettersom det ikkje skulle vere så langt ifølge nettsidene vi hadde sjekka før vi booka hotellet. Det var også rart at vi køyrde oppover og oppover i fjellsidene, medan hotellet vårt skulle ligge ein 5 minutters gåtur frå stranda. Men det var sikkert ei strand på den andre sida av øya. Vi køyrde forbi landsbyen, som inneheldt eitt bakeri og eitt postkontor. Merkelig. No var vi snart framme, men før vi kom til hotellet stoppa Ioanna eit par stader for å helse på foreldre og naboar. Vi fekk og helse på dei. Trivelig. Dette var ein menneskekjær hotelleigar som var svært glad for å få gjestar! "Er det mange gjestar på hotellet no?", spurte Ricki. "Neeeeii ... ikkje så mange", var svaret han fekk. Vi køyrde litt til, og var plutselig framme. Det var fint; kvite murhus med blå karmar, som typisk gresk er. I bakgården var det oliventre og andre vekstar - og eit par kattar låg og slumra nærast pelslause i skyggen. Ut på enga høyrde vi kyr. KYR? Ja, kyr. Stranda låg ca. 3 km frå hotellet. Det tok ikkje 5 minutt å gå dit, og vi vart anbefalt å leige bil. Bussen gjekk ikkje så ofte. Ioanna kom med heimelaga ost, og sjølvplukka agurk og tomat. Deretter køyrde ho inn til byen og kjøpte croissantar til oss. Det var flott gjort at hotelleigaren å varte oss opp på den måten! Men det var noko som ikkje stemte. Det var ingen andre gjestar der, ingen basseng, ikkje familievenleg hotell, ingen leikeplass, ingen naboar, ingen supermarkets, ingen strender, langt til byen ... kunne dette vere rett hotell? Det enklaste svaret her er nei. Vi hadde kome til Ioanna Studios, medan vi hadde rom på Ioanna Studios and Apartments. Ricki hadde ikkje sjekka namnet på hotellet då han ringte og spurte om transport til hotellet, ettersom han ikkje rekna med at det var fleire Ioanna'ar som leigde ut rom på Naxos. Dermed starta kommunikasjonsproblema, og vi ende opp på feil hotell. Etter litt krangling og unnskyldningar, fekk vi skyss til det eigentlege hotellet vårt - og gjett om vi var letta. Dette hotellet var akkurat slik vi hadde sett det på nettet, og det var dette vi hadde booka. Eit par timar etter ankomst ved hamna var vi framme ved Ioanna Studios and Apartments, og såg fram til å vere der i to heile veker:






Resten av ferien var kjempefin, og fleire bilete ligg på familiegalleriet vårt, for de som har tilgjenge til det. For de andre som ikkje har det, skal eg vurdere å leggje opp nokre fleire bilete ved etterspørsel.