Dei små tinga

No held vi på med feltarbeid, og eit av spørsmåla vi stiller til pedagogiske leiarar, er: kva er viktig at dei vaksne bestemmer, og kva kan ikkje barna bestemme?
Ida vil gjerne bestemme at ho ikkje skal vaske hender. Eg er så klart ikkje samd, og argumenterer alt eg kan kvifor ho skal og må gjere det. Dette nyttar ikkje. Eg forsøker deretter med belønningsmetoda. "Viss du vaskar hender, så skal du få gå opp til S." Dette nyttar heller ikkje. "Viss du IKKJE vaskar hender, så bakar eg ikkje kake til bursdagen min i morgon likevel." Yeah, right. Eg endar opp med å drage ho ut på badet, tenke at no gjer eg noko eg absolutt ikkje skal (men veit ikkje kva anna eg kan gjere), vaskar hendene hennar med tvang og får ein skrikande unge som er sint på meg (sjølvsagt, det ville eg og vore). Etterpå angrar eg, og sit att med spørsmålet:

Kva gjer ein når barn ikkje vil vaske hender etter eit dobesøk?

Såklart vart vi vener att, men det tok litt tid. Frå no av skal min dag bestå av å motivere. Motivere, motivere, mo ti ve re! Kanskje det kan hjelpe.

Avgjersle

Då har eg bestemt meg for å henge skrivande her likevel. Og ute snør det. "Det snør så mye mer enn før, tidelibom og huttemegtu!" Såpass har det snødd, at Snømannen Kalle verken kan sjå eller ete, men berre såvidt lukte litt på snøen.

Er eg daud?

Nei.

Men som sagt tidlegare, leitar eg etter ein annan stad å henge. Ikkje etter halsen eller opp ned, men skrivande. Ein ny stad å henge skrivande. Gir det meining? Eg er ganske forvirra etter eg trudde jordskjelvet i går var innbilning og min vanlege paranoia.

Går det an å lage lister her?